Donderdag 13 februari vond het MWG congres plaats met het thema ‘de evangelie van het delen’. Ik heb een aantal interessante sprekers gezien, zoals Marko van Kampen, Alexander Klopping en Joeri van den Bergh. Ik nam zelf deel aan een paneldiscussie over bloggers, dat niet zo goed ontvangen werd door de zaal. Naast een kort verslag, deel ik de feedback die ik heb gekregen op dit optreden. Het zijn waardevolle tips om mee te nemen wanneer je zelf op het podium komt te staan.

Gisteren zat ik met 2 andere ladies, Annemiek Gierveld en Yvonne Eijkenduijn, in een panel op het MWG congres, een congres voor media professionals. Het thema van de dag was ‘de evangelie van het delen’. Die dag zouden er alleen evangelisten op het podium plaatsnemen en op zich vind ik dat wel een aangenaam hokje, ik voel me vaak zo. We werden geïnterviewd door dagvoorzitter en journalist Rens de Jong, een man bomvol energie en grappen. Het onderwerp van onze paneldiscussie was bloggers. Het idee was dat er van iedere partij in de markt iemand vertegenwoordigd was. Yvonne als succesvol blogger, Annemiek als voorbeeld van een merk (L’Oreal) dat veel met bloggers werkt en ik als tussenpartij met Blogtoday.

Het publiek bestond voornamelijk uit marketeers en accountmanagers van media merken en brands en medewerkers van mediabureaus. Van oudsher een publiek dat niet perse de nieuwste trends volgt, maar velen van hen wel het geld.

Millenials verspreiden het evangelie
De ochtend begon super met een presentatie over generaties X,Y en de millennials door schrijver Joeri van den Bergh. Hij beweerde dat de sharing economy pas kon werken dankzij de generatie millennials, die niet over ME spreken, maar WE en daarnaast heel erg into ervaringen zijn. Ik denk dat er een kern van waarheid in zijn verhaal zit, elke generatie heeft ten slotte zijn kernmerken in gedrag. De mensen van de generatie X (me) zijn bv individualistisch ingesteld. Maar het is niet de enige reden dat de sharing economy aanslaat: dat kan pas sinds we social media hebben.

Een duppie per artikel (Blendle) 
De andere hoogtepunten vond ik Marko van Kampen van EU1, een partij die een aantal youtubers helpt met content creatie en ze groot probeert te maken, helemaal in mijn straatje. Ook Alexander Klopping, met de introductie van Blendle hield een goed verhaal. Een quote van hem is me goed bijgebleven: ‘ Ik betaal nu net als voor Spotify ook voor goede journalistiek, en ik wist niet eens dat ik het miste.’ Nu kan ik me voorstellen dat iedereen in de zaal ook best wel een dubbeltje voor een artikel uit de Volkskrant zal neerleggen. Maar 16-jarigen? No way! Ik denk dat Blendle dus een leuk tussenmodel zal zijn, wat een hooguit een paar jaar zal werken voor een kleine groep geinteresseerden. Maar prima dus. Moeten we doen.

Onderaan dit artikel zie je de storify die ik maakte van de leuke sessies in de ochtend. Er zitten supergoede punten bij, check ze!

Wat er toen verkeerd ging in/met het panel
En toen het moment supreme:
– Met 3 vrouwen het podium op, geïnterviewd door een man (fout 1)
– De vorm van een panel voor een onderwerp dat nog heel erg nieuw en onbegrepen is (fout 2)
– De interviewer kende het onderwerp niet goed en bleef te lang stilstaan bij dingen die niet interessant waren voor het publiek (fout 3, de stofzuiger)
– Praten over stofzuigers als je de enige vrouwen op het podium bent die dag (en het een lastig onderwerp is, waardoor de zaal niet de stofzuiger als metafoor kan zien voor alle producten > inschattingfout aan onze kant)
– We praten snel en lachten veel (fout 4, geen contact met publiek)

Toen we het podium afstapten, hadden we het nog niet meteen door, we hadden alledrie best een okay gevoel. Totdat we twitter openden… wat een lawaai aan negatieve tweets! Er gaat meteen door je hoofd: waren we zo slecht, wat hebben we verkeerd gezegd, waarom zijn ze zo onaardig? Er was werkelijk geen een aardige tweet, dan besef je dat er wel iets aan de hand is.

Interviewer Rens de Jong zei ons dat hij het niet verwacht had, hij vond het superleuk gaan en dacht dat de zaal gewoon vol zat met onbegrip.
Nico Dijkshoorn stelde het als volgt op Twitter: jullie maakten geen contact met de zaal, praten te heel hard door elkaar en lachten heel erg om elkaar. Daarmee vervreemd je je van je publiek.

Okay. Lesson learned. Nog een tip van oud-collega Arno Peperkoorn: analyseren. In kleine kring nog eens doen. Leren. Beter maken. Knallen! 
En dat heb ik vanmorgen weer toegepast. In wederom een panel voor de leerlijn  ‘Bloggen is NETwerken‘ en wederom met een mannelijke interviewer en meerdere dames in het panel. Maar ook 2 heren, want het wat evenwichtiger maakte. Maar ik heb het publiek erbij proberen te betrekken. Ik heb niet door anderen heen gepraat. En het publiek begreep het onderwerp. VOILA!